Errare humanum est...

No! Nareszcie mogę napisać coś pozytywnego, a takie coś mianowicie, że jestem już kolejny kroczek bliżej ferii. Z samego rana uporałam się z drugim egzaminem i to nawet na 5, a i owszem. Nie ma się w sumie czym chwalić, po prostu trafiłam na łatwe pytania, a jeśli nie łatwe, to chociaż takie, na które znałam odpowiedzi. Ale ważny jest wynik, a przecież lepszego nie mogłam sobie wymarzyć, więc się bardzo cieszę, aż sama nie mogę wciąż uwierzyć, że tak się skończyła moja przygoda z mniejszościami narodowymi! Ale nie będę się już tak ekscytować ;)

Z tego miejsca pragnę podziękować Mikro za trzymanie za mnie kciuków - jak widać trzymałaś wzorowo! ;) No i wszystkim pozostałym, którzy też trzymali za mnie kciuki, dziękuję serdecznie, cobyście się nie obrazili, że was nie doceniam. Doceniam, doceniam! :)

Ciekawe, czy jutrzejsze wyniki egzaminu z ekonomii, mojej zmory naczelnej (chociaż może znalazłaby się zmora "naczelniejsza"...), popsują mi humor...? W sumie mam przeczucie, że nie poszło wcale tak źle... Ale wiadomo - nic pewnego na tym świecie. A już na pewno przeczucia nie są niczym pewnym.

Messalino, nie martw się! Przejdziesz przez sesję jak burza i skończysz z samymi piątkami - jestem o tym głęboko przekonana. ;) A pan Józefina... hmmm... no cóż... po prostu pomyśl sobie, jakie facet musiał wynieść kompleksy z dzieciństwa i od razu zrobi ci się lepiej :)))

Zmykam do nauki. Ani chwili wytchnienia w tej sesji... :~(

Ostatnie dni upłynęły zdecydowanie pod znakiem licznych niespodzianek i to nie tylko tych dobrych. W wielu przypadkach byłam niestety bardzo niemiło zaskoczona, ale w jakimś sensie pozytywną obserwacją jest fakt, że póki co niespodzianki miłe i niemiłe jakoś się równoważą...

I tak na przykład bardzo niemiłą niespodzianką był dla mnie wysoki poziom trudności pytań na kolokwium zaliczeniowym z ekonomii, bo prawdę powiedziawszy po wszystkich deklaracjach Primadonny o tak zwanym "nieutrudnianiu nam życia" spodziewałam się jednak mniejszych wymagań z jej strony. Wymagania okazały się jednak dosyć wysokie, więc zaczęłam się psychicznie przygotowywać na poprawkę. A tu tymczasem miła niespodzianka, która poprawiła mi zdecydowanie humor po tej niemiłej - obniżona punktacja i fakt, że jednak starczyło mi punktów żeby to zaliczyć. Może ocena nie była zachwycająca, ale przynajmniej poprawa stała się odległą melodią przeszłości.

Równie niemiłą niespodziankę sprawiła mi ekonomia po raz drugi, tyle że tym razem w przypadku egzaminu. I tu ważne spostrzeżenie i rada dla wszystkich na przyszłość: POD ŻADNYM POZOREM NIE NALEŻY UFAĆ STARSZYM ROCZNIKOM I ICH LEGENDOM NA TEMAT EGZAMINÓW I WYKŁADOWCÓW! - uwaga ta dotyczy również (a może przede wszystkim) tych pozytywnych mitów. Ja niestety na swoje nieszczęście uwierzyłam i się na tym przejechałam (choć umiarkowanie, bo nie uwierzyłam do końca - jak to dobrze być sceptykiem). A legenda głosiła, że egzamin jest łatwy i nie ma sensu się uczyć, bo ściąganie idzie jak z płatka: facet rozkłada gazetę i udaje, że jest nietoperzem (tzn. nic nie widzi i niczego nie słyszy), wystarczy mieć tylko dobre ściągi, a zresztą i tak każda z prac jest "pracą zbiorową". Podniesiona na duchu, mocno się więc tym egzaminem nie przejęłam, choć chyba jakiś dobry duszek nade mną czuwał i w porę mi podpowiedział, żeby dla pewności trochę się tego pouczyć. Niemniej jednak nie przyłożyłam się do tego jakoś szczególnie i kilka tematów sobie odpuściłam, w końcu miałam ściągi (i, tak na marginesie, pewną obawę co do nich, wynikającą z faktu, że nie umiem ściągać). I tu niestety nastąpiła rzeczona niemiła niespodzianka. Kiedy przyszłam na egzamin okazało się, że wszyscy zaczęli się usadawiać jakieś pół godziny wcześniej, więc miejsc niestety brakowało. Zszokował mnie fakt, że wszyscy byli idealnie porozsadzani, tak żeby nie można się było porozumieć, co wzbudziło we mnie zrozumiały niepokój, co do prawdomówności koleżanek z wyższego roku. Jakimś cudem udało mi się znaleźć jeszcze jedno wolne miejsce na samym końcu sali - niestety na swoje nieszczęście w tej części sali w której baczniej pilnowano ściągających, tak więc ściągi leżały sobie w torbie nieużyte. Spełniła się też moja zasadnicza obawa: wykładowca nasz - "osoba bądź co bądź publiczna" - oczywiście nie miał dla nas czasu, więc wyznaczył swoich asystentów do nadzorowania egzaminu (a asystenci okazali się formalistami i pilnowali nas mocniej niż trzeba było). Podyktował tylko pytania, po czym wyleciał z sali i tyleśmy go widzieli. A pytania na dodatek były podzielone na dwie grupy. "Tragedia..." - pomyślałam sobie. Ale nie wpadajmy w dekadencki ton! Mile mnie zaskoczył - dla równowagi - fakt, że trafiłam do grupy z łatwiejszymi pytaniami, na dodatek głównie takimi, które przerabiałam, więc napisałam to chyba całkiem nieźle. Z całej tej fatalnej historii wyszłam ostatecznie obronną ręką (chociaż to się właściwie ostatecznie okaże dopiero w przyszłym tygodniu, gdy będą wyniki).

Baaaardzo niemiłym zaskoczeniem była ogromna szczegółowość pytań na innym zaliczeniu - z historii doktryn polityczno - prawnych. Dostałam kartkę z testem, zaczęłam czytać pytania i przy każdym następnym oczy otwierały mi się coraz szerzej. W sposób oczywisty musiałam w większości przypadków strzelać, opierając się jedynie na swoim bardzo ogólnym pojęciu na temat doktryn. I cóż.... miła niespodzianka! Okazało się dziś, że jestem niezłym snajperem, bo trafiłam 15 na 20 pytań. A na dodatek udało się trafić 4 na koniec semestru. Uffff... co za ulga.

Żeby za miło jednak nie było, dzisiaj niemiłą niespodziankę sprawił mi kolos z teorii polityki. Pytania były z kosmosu i to do tego stopnia, że przy większości zadawałam sobie pytanie, czy my to w ogóle przerabialiśmy? Znowu musiałam polegać na swoich zdolnościach snajperskich, ale jak wiadomo to jedynie połowa sukcesu, więc poprawka za tydzień wydaje się być rzeczą pewną. Przyznać się muszę otwarcie w tym miejscu, że za mocno się do tego nie przyłożyłam - wszystko jakoś tak sobie źle zaplanowałam w tym semestrze...

Może to ten czarny kot, który mi przebiegł drogę jakieś dwa dni temu...? Wprawdzie na egzaminie z ekonomii dnia następnego miałam jednak szczęście, więc kota usprawiedliwiłam. Ale nie! Nie wierzcie kotom - to zdradzieckie stworzenia! Zwłaszcza te czarne!

Mimo wszystkich niemiłych niespodzianek, jakie mnie ostatnio spotkały, dużo jednak było też tych całkiem pozytywnych, może nawet więcej. W końcu w paru miejscach mi się udało. Zawsze twierdziłam, że mam więcej szczęścia niż rozumu... Chociaż zastanawiam się, jak to szczęście się ma do mojego ogólnego pecha.....?

Wczorajszy nocny huragan przyprawił mnie o gwałtowny skok adrenaliny. Właśnie w momencie, gdy doszłam do wniosku, że nic mi już nie wchodzi do głowy (bo oczywiście jak zwykle zakuwałam po nocy) i pora by wreszcie ową głowę złożyć do snu, zerwał się tak mocny wiatr, że aż i ja się zerwałam (tyle, że z łóżka). Na moich oczach, wielki iglak rosnący nieopodal bloku złamał się jak zapałka, pociągając za sobą drugie drzewo rosnące obok i padając na trzecie drzewo, rozbijając po drodze kilka dachów. Nie wierzyłam, że to widzę. Myślałam, że już śpię, tylko jeszcze o tym nie wiem.

A przed chwilą obserwowałam, jak strażacy owe przewrócone drzewa usuwali, rozbierając je powoli na kawałki, gałąź po gałęzi. Może jestem głupia, albo sentymentalna, ale zrobiło mi się szkoda tych drzew, zwłaszcza, że rosły tu zanim obok nich wyrosły betonowe, brzydkie bloki. Zawsze widziałam je na tle nieba, kiedy patrzyłam w okno swojego pokoju i tak już się jakoś przyzwyczaiłam do ich widoku. Teraz w krajobrazie czegoś mi brakuje. Odsłoniła się też panorama miasta, dotąd przez drzewa zasłonięta - i niestety wcale mi się nie podoba. Brzydkie klocki bloków, oplecione nitkami szos, wszystko jakieś szare (mimo że odmalowane), nad horyzontem góruje jakiś dźwig - "krajobraz industrialny"... ;) . Tyle drzew wyrwał wiatr... latem nie będzie tu już tak zielono, jak zawsze... Ach, jakoś mi tak smutno...

Wszystko powoli się układa chociaż niezupełnie po mojej myśli i nie mogę jeszcze powiedzieć, że najgorsze już za mną. Najgorsze niestety wciąż przede mną, bo wypada na sam koniec. Dość o tym, bo nie warto się martwić na zapas.

W sobotę humor zdecydowanie mi się poprawił, gdy okazało się, że jakimś cudem udało mi się zaliczyć ekonomię i poprawki jednak uniknę. Nie boję się tego faktu nazwać cudem, bo autentycznie przekonana byłam, że mi się nie uda, tym bardziej, że zaraz po wyjściu z kolosa skonfrontowałam moje wypociny z podręcznikiem i niestety nie wyszła mi na korzyść ta konfrontacja. Więc albo Primadonna przeszła w ciągu kilku dni poważną przemianę duchową w siostrę miłosierdzia (nie wiem co mogło być przyczyną, może jakiś udany seks? ;] ), albo podwójnie obniżyła punktację. Tak czy inaczej - cud!

Tyle tylko, że wyjdę teraz na jakąś fałszywie skromną, bo wszystkim, którzy mnie pytali, jak mi poszło, odpowiadałam, że pewnie będę pisać poprawę. Sęk w tym, że ja naprawdę szczerze w to wierzyłam.

Drugie z kolei zaliczenie - z historii doktryn - okazało się równie poryte, jak to z ekonomii. Kilka tygodni temu strwierdziłam, że nie boję się tego testu i niestety przekonałam się, że jednak warto byłoby się go jednak trochę przestraszyć. Wprawdzie chodziły pogłoski, że testy u Człowieka Poczciwego są trudne i szczegółowe (włącznie za znajomością cytatów z filozofów), ale doszłam do wniosku, że te doniesienia są mocno wyolbrzymione i nie przejęłam się zbytnio. Ale kiedy tylko dostałam kartkę z testem, zapisaną drobnym maczkiem od góry do dołu, przekonałam się, że doniesieniom warto jednak czasem zaufać. Wynik był taki, że w przypadku większości pytań musiałam zgadywać i teraz nie mam właściwie żadnych przypuszczeń co do wyniku, który poznam prawdopodobnie dopiero w piątek i lepiej żeby był pozytywny, bo u mało jednak poczciwego Człowieka Poczciwego nie ma poprawek, a kiepsko byłoby mieć warunek z powodu ćwiczeń. Pocieszam się tylko tym, że osoby dużo ode mnie lepsze też miały z tym spory problem. Chociaż właściwie co to za pocieszenie?

Im dalej w las, tym więcej drzew. Im dalej w sesję, tym więcej strachu. Na razie jestem jeszcze na etapie narastającego niepokoju - w końcu właściwa sesja jeszcze się nie zaczęła. Ale myślę, że wkrótce nerwówka zacznie się na dobre.

W piątkowy wieczór miałam okazję podziwiać wybitny popis dziecinady. W sumie to niesamowite do jakich głupot może człowieka popchnąć nieposkromiona ciekawość. Ale dobrze przynajmniej, że wszystko jest jasne - w jasnych sytuacjach, takie wydarzenia nie mają szansy zaistnieć! - zalecam tą myśl rozważyć. Chyba mam mimo wszystko wyrzuty sumienia - może mogłam zrobić więcej by temu zapobiec...? Na razie wygląda na to, że nic wielkiego się nie stało.

Zmykam. Muszę wyprać garsonkę na egzamin. Sesja, ach sesja...

No to będzie poprawka... Może mogłam się bardziej przyłożyć, ale nikt mi nie powie, że wiadoma baba z wiadomego przedmiotu nie jest trochę niewyżyta. Mówi się trudno i żyje się dalej. Do nauki - naprzód marsz!

Styczeń się zaczął... trzeba by to jakoś odnotować... Nie mam niestety jakichś wybitnie ciekawych doniesień. Drugie podejście do prawa jazdy się nie powiodło i teraz mam standardową chwilę zwątpienia. Sylwester też się nie udał za szczególnie - wynudziłam się. W Nowy Rok mój humor ratowała Messalina - grzaniec był pyszny. Bank po raz kolejny mnie wkurzył - po raz kolejny zgłosiłam brak PINu i po raz kolejny odesłano mnie z kwitkiem ("Bo to przychodzi zwykłym listem, nie poleconym! Niech pani spyta, może ktoś z rodziny wyjął?" - a ja mieszkam w pałacu i widuję się z rodziną wtedy, gdy się przypadkiem zaplącze w moje skrzydło budynku, tak?!?!). Po weekendzie zaczynają się pierwsze zaliczenia - na pierwszy ogień idzie ekonomia. Nie cieszy mnie to zbytnio. Mimo, że moja Rodzicielka ma wykształcenie ekonomiczne, to na moje nieszczęście nie udzieliło mi się ono w genach. Miłą niespodzianką okazało się zwolnienie z zaliczenia z historii - przynajmniej jedna rzecz z głowy. Trwa wielkie polowanie na skrypty i notatki ze wszystkich przedmiotów - tuż przed sesją są na wagę złota, bo doskonale ułatwiają życie. Oczywiście panikę wywołują wymagane zagadnienia, których w skryptach brakuje. Wczoraj natomiast po raz pierwszy w życiu jadłam kraba (w pysznej zresztą sałatce) i przyznaję, że jest pyszny. A poza tym udała się niespodzianka urodzinowa na osiemnastkę Mon Frere i to jest jakiś sukces.

A ja się lenię i cierpię na chroniczny brak motywacji. Coś nowego? Nie bardzo...