17 marca 2004, 20:18
Nareszcie wiosna! Aż wszystko we mnie ćwierka z radości! No proszę, nie trzeba było żadnych specjalnych metod żeby mnie wyciągnąć z "oklapłości" - wystarczyło trochę słońca i temperatura powyżej zera. O tym, że wiosenka coraz bliżej przekonały mnie następujące syndromy:
Od paru dni na niebie pojawia się słoneczko! Stopniał ten nieszczęsny śnieg! Już na prawdę nie mogłam na niego patrzeć. Teraz trzeba już tylko cierpliwie przeczekać roztopy (kałuże, błotko, brudy wyłażące spod śniegu) i wyczekiwać na pierwsze zielone oznaki życia. Koleżanka uświadomiła mi dzisiaj, że w niedzielę mamy pierwszy dzień wiosny (totalny niefart, bo to też Dzień Wagarowicza, ale przecież straty można odrobić w poniedziałek!). Rano za oknem śpiewał ptaszek (może nic w tym dziwnego, ale jakież to przyjemne!) Ze szkoły wracam w dzień, a nie w nocy! (słońce później zachodzi). Poza tym głowa mnie tak boli, że chyba wyskoczę z siebie (a to oznacza zmianę ciśnienia)!Mam nadzieję, że wam również udzieli się mój entuzjazm! Ech... życie jest ciężkie, ale wraz z wiosną wstępuje we mnie jakieś ożywienie (przynajmniej mam taką nadzieję, bo bardzo mi się teraz przyda).
Cytat dnia:
Na lekcji historii
sor: Nie zadaję pracy domowej, ale na przyszłej lekcji będę pytał.
D.: A kogo?
sor: No jak to kogo? Osoby, które wybiorę sobie!
Pewnie może się to wydać mało śmieszne, ale to trzeba było usłyszeć! Ha ha ha ha...!