Spóźnione odkrycie

Kamienie, kamienice,

ściany ciemne, pochyłe.

Księżyc po stromym dachu toczy się, jest nisko.

Zaczekaj. Zaczekajmy chwilę -

jak perła

upadnie w rynku miskę -

miska zabrzęknie.

W płowej nocy,

po kątach nisz głębokich

po bram futrynach i okien

załamany,

bez mocy,

cień fiołkowy uklęknie.

Gwiazdy żółte, które lipcowy żar ściął,

lecą - kurzawą - lecą,

firmament w złote smugi marszczą,

za Trybunałem

na ślepych szybach świecą

cichym wystrzałem.

Noc letnia czeka cierpliwie,

czy księżyc spłynie, zabrzęknie,

czy zejdzie ulicą Grodzką w dół.

On się srebrliwie rozpływa

w rosie porannej, w zapachu ziół.

Jak pięknie!

Spóźnione odkrycie. W "stadzie" nie umiałam się nim zachwycić :) Może dziś zachwycę się jeszcze raz, ale w plenerze?